نحوه تشخیص عفونت گوش در نوزاد

عفونت گوش نوزاد یک واکنشی دردناک و التهابی در گوش میانی (واقع در پشت پرده گوش) است که معمولا توسط باکتری ها ایجاد می شود.

همه افراد می تواند به عفونت گوش مبتلا شوند که از لحاظ پزشکی به عنوان اوتیت مدیا (التهاب گوش میانی) شناخته می شود.

اما نوزادان و کودکان به مراتب بیشتر از بزرگسالان به چنین مشکلی مبتلا می شوند.

عفونت گوش علائم مختلفی دارد. این مطلب کیدمام می تواند به شما در تشخیص اینکه آیا کودک شما مبتلا به گوش درد شده است یا نه کمک کند.

اگر فکر می کنید یا احتمال می دهید که فرزند شما دچار عفونت گوش شده است، با پزشک کودک خود در این باره مشورت کنید.

 

مرحله اول: شناسایی علائم رایج گوش درد در نوزادان

مراقب درد ناگهانی گوش در کودک خود باشید.

یکی از علائم بارز عفونت گوش میانی، شروع سریع درد گوش که به علت تجمع مایعات ناشی از واکنش التهابی بوجود آمده است، می باشد.

به احتمال زیاد گریه ناگهانی کودک شما، به شما گوش درد کودک را هشدار خواهد داد.

درد گوش معمولاً در هنگام خوابیدن، به خصوص گوشی که دچار عفونت شده باشد، زمانی که کودک سر خود را روی بالش قرار می دهد، بدتر می شود.

بنابراین انتظار می رود به دلیل عفونت گوش نوزاد دچار اختلال در خواب نیز شود.

سعی کنید کودک خود را به پشت بخوابانید و سر تخت را کمی بالاتر نگه دارید تا درد گوش تشدید نیابد.

علاوه بر گریه ناشی از درد، ممکن است کودک شما نیز گوش خود را بکشد یا بمالد.

بنابراین مراقب چنین نشانه ای از گوش درد در کودک خود باشید.

 

اگر کودک شما بیشتر از حد معمول تحریک پذیرتر شده است، احتمال ابتلا به گوش درد وجود دارد.

علاوه بر گریه زیاد، کودک شما ممکن است علائم غیر کلامی دیگری که نشانگر ناراحتی او باشد مانند گیج بودن یا تحریک پذیری یا علائم سرماخوردگی را نشان دهد.

این مرحله تحریک پذیری معمولاً چند ساعت قبل از مرحله گریه کردن رخ خواهد داد و ممکن است کودک را به خاطر درد زیاد، در زمان چرت نیمروزی زودتر از موعد از خواب بیدار کند، یا به طور کلی در خواب او اختلال بوجود آورد.

به محض ایجاد التهاب در گوش، احساس فشار یا پرشدگی افزایش می یابد، دردهای شدید به اوج خود می رسد.

سردرد نیز امری شایع است، که می تواند موجبات ناراحتی یک نوزاد را فراهم کند و نسبت به تمام اتفاقات دور و بر خود حساس و تحریک پذیر می باشد و به خوبی قادر به برقراری ارتباط با دیگران نمی باشد.

عفونت گوش میانی نوزاد معمولاً قبل از گلودرد، سرماخوردگی یا مشکلات تنفسی فوقانی (آلرژی) رخ می دهد. سپس عفونت یا مخاط از طریق لوله های استاش به گوش میانی منتقل می شود.

برخی از نوزادان مبتلا به عفونت گوش ممکن است دچار استفراغ و یا حتی اسهال شوند.

علاوه بر باکتری ها، ویروس ها و حساسیت نسبت ب بعضی مواد غذایی (شیر) و محرک های محیطی همچنین می توانند منجر به عفونت هایی شوند که سرانجام به گوش میانی کشیده می شوند.

 

به کم شنوایی یا واکنش کودک نسبت به صداها توجه داشته باشید.

با پر شدن گوش میانی توسط مایعات و یا مخاط، در توانایی انتقال صدا نیز اختلال ایجاد خواهد شد.

در نتیجه مراقب علائم کم شنوایی، عدم توجه یا عدم پاسخگویی به صداهای بلند در کودک خود باشید.

کودک خود را با صدای بلند خطاب قرار دهید یا محکم دستان خود را به هم بزنید و ببینید که آیا عکس العملی نشان خواهد داد و یا به شما نگاه می کند یا خیر.

اگر کودک با صدای شما و دست زدن شما برنگردد نگاه کند و یا هیچ گونه عکس العملی نشان ندهد، می تواند نشانه عفونت گوش نوزاد باشد، به ویژه اگر به نظر می رسد كمی خواب آلود یا کج خلق شده است.

 

علاوه بر کم شنوایی تدریجی، ممکن است کودک شما نیز از عدم تعادل طبیعی برخوردار باشد.

گوش درونی مسئول ایجاد تعادل در بدن می باشد، بنابراین التهاب می تواند بر عملکرد گوش درونی تأثیر بگذارد.

به نحوه خزیدن یا نشستن کودک خود توجه داشته باشید.

توجه داشته باشید – اگر او در حین خزیدن یا نشستن، به پهلو و یا روی زمین می افتد، این می تواند نشان دهنده عفونت گوش در نوزاد باشد.

کودکان در مقایسه با بزرگسالان بیشتر به عفونت گوش مبتلا می شوند زیرا سیستم ایمنی بدن آنها به اندازه کافی توسعه نیافته است و لوله های استاش آنها کوچکتر و خمیدگی کمتری دارند، در نتیجه موجب گرفتگی گوش کودک شده و مخاط آن به درستی تخلیه نشود.

 

همچنین بخوانید: آرام کردن نوزاد بعد از تزریق واکسن

 

تب کودک را مرتباً کنترل کنید.

تب علامتی است که نشانگر این است که بدن در تلاش است تا از تولید و تکثیر میکروارگانیسم های بیماری زا (جانداران ریز میکروب زا) مانند باکتری ها، ویروس ها، قارچ ها جلوگیری کند، زیرا بیشتر آنها در دماهای بالا قادر به رشد و تکثیر نمی باشند.

به همین ترتیب، بیشتر تب ها مفید می باشند، اما آنها نشانه خوبی از این هستند که کودک شما در حال مبارزه با یک بیماری در درون بدن خود می باشد.

دمای نوزاد خود را با دماسنج کنترل کنید.

دمای 100 درجه فارنهایت (37.7 درجه سانتیگراد) یا بالاتر برای عفونت گوش (و بسیاری از شرایط دیگر نیز) معمولی است.

اگر احساس می کنید که نوزاد شما به عفونت گوش مبتلا شده است، از اندازه گیری تب کودک خود با دماسنج گوش مادون قرمز خودداری کنید.

تجمع مایعات گرم (التهاب) در گوش داخلی، موجب گرم شدن پرده گوش می شود و در نتیجه منجر به افزایش خطا در خواندن درجه تب خواهد شد.

درعوض از یک دماسنج استاندارد برای اندازه گیری دمای زیر بغل یا پیشانی استفاده کنید و یا اگر می خواهید دمای دقیق بدن کودک خود را بدانید از یک دماسنج رکتال استفاده کنید.

همراه با بالا رفتن دمای بدن کودک، انتظار داشته باشید که علائمی همچون بی اشتهایی، قرمز شدن پوست (به خصوص در صورت)، داشتن عطش زیاد، تحریک پذیری در کودک شما پدیدار شود.

 

مرحله دوم: مراجعه به پزشک متخصص

با پزشک خانواده یا متخصص اطفال مشورت کنید.

اگر به مدت چند روز هیچ یک از علائم و نشانه های فوق را مشاهده نکردید (و حس کنجکاوی، شما را وسوسه می کند)، می توانید به پزشک مراجعه کنید.

بهترین روش برای تشخیص عفونت گوش نوزاد یا هر بیماری دیگری که نیاز به مراقبت پزشکی داشته باشد، مراجعه به پزشک می باشد.

پزشک شما از یک وسیله ای به نام اتوسکوپ برای دیدن پرده گوش کودک شما استفاده خواهد کرد. پرده گوش قرمز و متورم نشان دهنده عفونت گوش میانی نوزاد است.

پزشک شما همچنین ممکن است بوسیله اتوسکوپ بادی مخصوص، یک پافِ هوا در مجرای گوش بیرونی (در مقابل لاله گوش قرار دارد) بدمد.

یک پرده گوش معمولی در واکنش نسبت به جریان هوای دمیده شده به طرف آن، به جلو و عقب حرکت می کند، در حالی که یک پرده گوش که مایع در پشت آن قرار دارد، به هیچ وجه قادر به حرکت نمی باشد.

یکی از علاٸمی که نشان می دهد عفونت گوش نوزاد جدی و یا پیشرفته است، این است که ترشح مایع، چرک یا خون در گوش کودک خود مشاهده کنید.

در این حالت، باید به جای انتظار برای ترتیب دادن قرار ملاقات با پزشک کودک خود، فوراً کودک خود را به درمانگاه و یا کلینیک فوریت پزشکی ببرید.

(در ابتدا با پزشک کودک خود تماس بگیرید، زیرا ممکن است او بتواند بلافاصله فرزند شما را معاینه کند.)

 

از پزشک کودک خود در مورد مزایا و معایب آنتی بیوتیک سوال بپرسید.

در واقع، بیشتر عفونت های گوش در نوزادان و کودکان بدون هیچ گونه درمانی، مانند آنتی بیوتیک ها و به خودی خود برطرف می شوند.

بهترین روش درمان عفونت گوش در نوزاد شما به عوامل بسیاری از جمله سن و شدت علائم عفونت او بستگی دارد.

عفونت گوش در كودكان معمولاً طی یکی دو روز اول بهبود می یابد و در طول یک یا دو هفته بدون آنتی بیوتیک ها برطرف خواهد شد.

آکادمی اطفال آمریکایی و آکادمی پزشکان خانواده آمریکایی توصیه می کنند که اگر به نظر می رسد کودک بالای شش ماه شما به مدت کمتر از  48 ساعت و همچنین تب پایین تر از 102 درجه فارنهایت یا (39 درجه سانتیگراد) دارد، رویکرد صبر و انتظار برای مراجعه به پزشک را در نظر بگیرید.

آموکسی سیلین یک آنتی بیوتیک است که معمولاً برای کودکان مبتلا به عفونت گوش تجویز می شود.

این داروی خوراکی باید در طی هفت تا 10 روز استفاده شود.

به خاطر داشته باشید که آنتی بیوتیک ها فقط برای عفونت های باکتریایی مفید واقع خواهند شد و نه عفونت های ویروسی یا قارچی یا واکنش های آلرژیک.

بعد منفی استفاده از آنتی بیوتیک این است که اگر آنها نتوانند به برطرف شدن عفونت به طور کامل کمک کنند، می توانند سویه های مقاوم در برابر باکتریها ایجاد کنند که حتی باعث ایجاد عفونتهای بدتری خواهند شد.

آنتی بیوتیک ها همچنین باکتری های “مفید” برای دستگاه گوارش را از بین می برند، که می تواند منجر به مشکلات گوارشی و اسهال در کودک شود.

یک جایگزین برای آنتی بیوتیک ها ، قطره های گوش دارویی است که با دوزهای کمی از استامینوفن به صورت خوراکی تجویز می شوند.

 

به یک متخصص مراجعه کنید.

اگر مشکل کودک شما مدتی ادامه داشته باشد، و به درمان پاسخ ندهد یا عفونت گوش نوزاد دفعات زیادی رخ دهد، به احتمال زیاد به متخصص گوش و حلق و بینی ارجاع داده خواهید شد.

اکثر عفونت های گوش دوران کودکی منجر به ایجاد مشکلات طولانی مدت نمی شوند، اما عفونت های مکرر و مداوم می تواند منجر به عوارض جدی مانند اختلال در شنوایی، تاخیر در رشد (مانند گفتار)، عفونت های شایع، پاره شدن یا سوراخ شدن پرده گوش شود.

پرده گوش پاره شده یا سوراخ شده به خودی خود بهبود می یابد، اما گاهی اوقات نیاز به جراحی دارد.

اگر کودک شما به عفونتهای مکرر گوش (سه بار در طول شش ماه یا چهار بار در طول یک سال) مبتلا باشد، پزشک متخصص او ممکن است یک روش (میرین گوتومی) برای تخلیه مایعات از گوش میانی از طریق یک لوله کوچک توسط پزشک را به شما توصیه کند.

لوله ها برای جلوگیری از تجمع بیشتر ترشحات مایع و عفونت، در پرده گوش قرار داده می شوند.

این لوله معمولاً ظرف یک سال به خودی خود جدا شده و خواهد افتاد.

 

منبع: wikihow