شاید متوجه شده اید گاهی پس از آن که نوزاد شما شیر میخورد بلافاصله واکنش هایی مثل گریه کردن یا به خود پیچیدن و جمع شدن را بروز می دهد. بطور کلی این موارد میتواند با یک آروغ به پایان رسد.
همه این واکنش ها نشان از آن است که نوزاد نیاز به خارج کردن هوای باقیمانده در حین شیر خوردن دارد.
برخی از مادران، در حین شیردهی یا وقتی شیشه شیر خشک به نیمه رسید از نوزاد آروغ می‌گیرند.
بسیاری از نوزادان و شیرخواران تا سن چهار تا شش ماهگی، دیگر آروغ نمی زنند، زیرا آنها به شیر خوردن عادت کرده‌‌اند و دیگر هوای زیادی را قورت نمی‌دهند.
اما با این حال، هر نوزادی با دیگری متفاوت است.
کیدمام در این مطلب به دلایل آروغ گرفتن کودک و روش های درست آن پرداخته است.
چرا باید آروغ کودک را بگیریم؟
به‌طورکلی بهتر است بعد از شیر خوردن، دو تا سه آروغ از شیرخوار گرفته شود.
آروغ‌های کوچک نوزاد، هوای گیرکرده در معدۀ کودک را آزاد می‌کند.
به او احساس راحتی بیشتری می‌دهد و باعث می‌شود کمتر بی‌قراری کند.
همچنین آروغ زدن فضای بیشتری را در معدۀ نوزاد آزاد می کند، در نتیجه او میتواند مدت بیشتری شیر بخورد.
آروغ زدن همراه با دادن شیر کمتر در یک وعده خوب است.
اما وعده‌های تغذیۀ بیشتر میتواند برای کودکانی که زیاد استفراغ می‌کنند یا نشانه‌هایی از ریفلاکس معده به مری دارند نیز مفید باشد.
با این حال، هیچ قانونی وجود ندارد که نوزادان پس از هربار شیر خوردن باید آروغ بزنند.
برخی از نوزادان خیلی آروغ می‌زنند، درحالی‌که نوزادان دیگر به ندرت به آن نیاز دارند.
همچنین نوزادانی که با شیر مادر تغذیه می‌شوند به اندازۀ نوزادانی که شیر خشک می‌خورند به آروغ زدن نیاز ندارند، زیرا آنها هنگام تغذیه، هوای کمتر می‌بلعند.
اگر نوزاد را با شیر خشک تغذیه می‌کنید، ممکن است دریابید که انواع خاصی از سرشیشه به نام سرشیشه‌های ضدنفخ شاید به نوزاد شما کمک می‌کند تا هوای کمتری ببلعد و نیاز به آروغ زدن کاهش یابد.
روش‌های درست آروغ گرفتن از نوزاد
بیشتر از یک راه برای آروغ گرفتن از نوزادتان وجود دارد.
توجه کنید که هنگام استفاده از یک روش آروغ زدن، اگر بعد از ۳۰ دقیقه نتوانستید آروغ بگیرد، آن روش را رها کنید یا موقعیت متفاوتی را امتحان کنید.
همچنین ممکن است کودک در آن لحظه هنوز آمادهٔ آروغ زدن نباشد.
برای انجام این کار می‌توانید به شکل‌های زیر عمل کنید تا ببینید کدام یک برای شما و نوزادتان راحت‌تر و مؤثرتر است:
روی سینه یا شانه:
سینۀ نوزاد را در برابر قفسۀ سینهٔ خودتان نگه دارید، به طوری که چانهٔ او روی شانهٔ شما قرار بگیرد.
با یک دست او را نگه دارید و با دست دیگر به آرامی به پشت او ضربه بزنید یا پشت او را آرام مالش دهید.
قبل از امتحان این روش آروغ گرفتن، برای تمیز نگه داشتن لباس خود، یک پارچه روی شانهٔ خود و حتی روی تمام پشتتان بیندازید.
بالاتر از شانه:
روش دیگر این است که نوزاد را کمی بالاتر از شانهٔ خود نگه دارید، طوری که شانۀ شما با شکم نوزاد تماس پیدا کند و فشار ملایمی بر شکم او ایجاد کند که باعث آروغ زدن شود.
با یک دست او را نگه دارید و با دست دیگر به آرامی به پشت او ضربه بزنید یا پشت او را مالش دهید.
یادتان باشد نوزاد را هرگز روی شانۀ خود خم نکنید. اگر از این روش استفاده می‌کنید، مطمئن شوید که کودک میتواند به راحتی نفس بکشد و بیش از حد به جلو خم نشده است. یک نگاه سریع در آینه برای بررسی وضعیت سر او میتواند مفید باشد.
این روش ممکن است هنگامی که کودک کنترل بیشتری بر سر و گردن خود دارد بهتر عمل کند. پیش‌بند یا پاچۀ آروغ‌گیر را هم فراموش نکنید.
نشسته در دامن:
نوزاد را در دامن خود بنشانید، طوری که پشتش به شما باشد.
از یک دست برای نگه داشتن بدن او استفاده کنید، طوری که کف دست شما قفسۀ سینهٔ او و انگشتانتان با ملایمت چانه و فک او را نگه دارد.
مراقب باشید که انگشتان خود را دور گلوی او قرار ندهید.
کودک را کمی به جلو خم کنید و با دست دیگر به آرامی به پشت او ضربه بزنید یا پشت او را مالش دهید.
قبل از امتحان این روش آروغ گرفتن، بهتر است یک پیش‌بند روی سینۀ کودک ببندید یا یک پارچه روی دامن خود بیندازید.
در آخر نیز یادتان باشد هرگز نوزاد و کودکتان را بدون مراقبت در حالت‌های مختلف حتی برای چند لحظه هم رها نکنید، زیرا امکان خفگی به شدت وجود دارد.
همچنین نوزاد را در حالت دمر نگذارید یا با یکی از کسانی که قرار است مراقبش باشند تنها نگذارید.
چون آنها ممکن است چیزی در این مورد ضرورت خوابیدن نوزاد روی پشتش ندانند یا به پیشگیری از این اتفاق، عادت و آشنایی نداشته باشند.